Ci którzy już nie wrócą...

Uczucie straty po osobie która coś dla nas znaczyła, w większości przypadków wygląda podobnie. Myślimy o tym czego nie zrobiliśmy dla tej osoby, o czym zapomnieliśmy lub o przykrościach jakie wyrządziliśmy. Tylko pytanie brzmi, dlaczego myślimy o tym zazwyczaj w takich momentach, kiedy jest już za późno by cokolwiek zmienić? Nie wiem, być może jest to pewna forma kary na samych sobie? Nasze życie jest kruche, widać to na każdym kroku i w każdej rzeczy od jakiej zależy nasze istnienie. Strata zawsze jest trudna, ale można uczynić ją łatwiejszą do zniesienia, bo żyć dalej trzeba.

Na co dzień jednak nie myślimy o tym, żyjemy z dnia na dzień jakbyśmy mieli żyć wiecznie. Jednakże prawda jest bardziej okrutna, gdyż w każdej chwili możemy umrzeć. Nie chodzi teraz o to by popadać w smutek z tego powodu, tylko by docenić tych których kochamy i są jeszcze przy nasz, aby w momencie ich odejścia, mieć pełne poczucie, że to nie były zmarnowane chwile dla nich i dla nas. Ludzi których już nie ma warto jest mieć w sercu i tak być powinno, lecz zamartwianiem się nad ich losem już im nie pomożemy, możemy za to pomóc tym którzy są jeszcze z nami.

Temat śmierci nigdy nie był i nie będzie łatwy, zwłaszcza, ze towarzyszy człowiekowi od jego początków, a prawdopodobnie pierwszym pytaniem jaki sobie zdał było właśnie: Dlaczego umieram? /T